Ένα κείμενο του Jamie McLaughlin, που μιλά για την εμπειρία του από το παιχνίδι με τη Spartak την Τετάρτη στο οποίο και ήταν παρών.
«Ζω στη Σκωτία και είναι δύσκολο να πηγαίνω στα παιχνίδια της Liverpool λόγω οικογενειακών υποχρεώσεων και οικονομικών δυσκολιών πέρα από τη δυσκολία να βρεις εισιτήριο. Θα ήθελα να πηγαίνω σχυνότερα.
Αλλά την Τετάρτη το βράδυ ήμουν τυχερός να δω το πρώτο μου φετινό παιχνίδι και πρώτο μετά τον ημιτελικό με τη Villareal στο Anfield.
Πριν λίγους μήνες έκανα κράτηση σε ένα ξενοδοχείο για αυτή την ημερομηνία καθώς ήξερα πως δεν θα δούλευα και πως οι ευρωπαικές νύχτες στο Anfield ήταν ιδιαίτερες. Όσο πλησιάζε το παιχνίδι αναρωτιόμουν έαν θα ήμουν τυχερός να έχω εισιτήρια ώστε να έρθει και η κόρη μου στο παιχνίδι.
Ήμουν σε επαφή με κάποιον που μου είχε πει πριν κάποιο καιρό πως θα μπορούσε να μου βρει εισιτήρια αλλά στις αρχές της εβδομάδας μου είπε πως δεν μπορεί να βρει δύο μαζί και είχα εγκαταλείψει τις ελπίδες μου για να ταξιδέψω.
Μάλιστα, είχα τη δυνατότητα να δουλέψω αργά το βράδυ και βλέποντας πως δεν έβρισκα εισιτήριο είχα αποφασίσει πως μάλλον θα δούλευα.
Τη Δευτέρα το βράδυ έστειλα μήνυμα σε ένα φίλο ως μία ύστατη προσπάθεια αλλά είχα ήδη εγκαταλείψει τις ελπίδες μου.
Ενώ λοιπόν σηκώθηκε Τρίτη μεσημέρι αφού δούλευα βράδυ και ήλεγξα το κινητό μου και με μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα πως ο φίλος μου μου είχε στείλει μήνυμα και μου έλεγε πως μπορούσε να μου βρει εισιτήρια.
Οπότε αμέσως μίλησα με την κόρη μου και του είπα πως ήθελα τα εισιτήρια. Ήξερα πως θα ήταν δύσκολο να παραλάβω τα εισιτήρια πριν από τη σέντρα στις 19.45.
Πήραμε τη θέση μας στο Kop και μετά από λίγα λεπτά πανηγυρίζαμε το πρώτο γκολ του Coutinho από την άσπρη βούλα. Προσπάθησα να τραγουδήσω πολλά τραγούδια αλλά έκλεισε ο λαιμός μου πριν το ημίχρονο, μετά έπρεπε να πανηγυρίσω 4 γκολ και οι φωνητικές μου χορδές ταλαιπωρημένες δεν βοηθούσαν.
Αλλά τι παιχνίδι! Φύγαμε και οι δύο απόλυτα χαρούμενοι, συνειδητοποιήσαμε πως ήταν αδύνατο να βρούμε ταξί οπότε περπατήσαμε αρκετά μέχρι να βρούμε. Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο και φάγαμε αυτά που πήραμε έξω σαν να μην είχαμε ξαναφάει ποτέ!
Αφήσαμε το ξενοδοχείο το πρωί και πήγα στο Formby να δω το φίλο μου που πηγαίνει ακόμη σε παιχνίδια παρότι είναι 90 χρονών. Μετά από ένα ωραίο μεσημεριανό που μας προσέφερε γυρίσαμε στη Σκωτία.
Ήταν πυρετώδες 24ωρο και πολύ κουραστικό αλλά μπορεί να πάω σε άλλα 100 ματς και να μη σκοράρουμε 7 γκολ όπως έχουμε κάνει 2 φορές φέτος.
Και εγώ και η κόρη μου είμαστε περήφανοι για αυτή την ευρωπαική βραδιά στο Anfield και θα μείνει στη μνήμη μας για πολύ καιρό.»